Αντίο με την καρδιά μου πάλλουσα, ένα στοργικό αντίο,
Αδελφοί αγαπημένοι στη μυστική αλυσίδα.
Εσείς οι τυχεροί, οι διαλεγμένοι από το Φως
σύντροφοι της αδελφικής χαράς μου.
Ήρθε η ώρα μου να περπατήσω σε ξένη γη
Σε μονοπάτια, ολισθηρά, της Τύχης
με την ψυχή μου τεντωμένη, και το μάτι θολό.
Αλλά εγώ θα σκέπτομαι μόνον Εσάς καθώς θα είμαι μακριά
Κρατώ την εικόνα της αδελφικής παρέας Σας
που με χαρά περνούσα τις νύχτες του καλοκαιριού
Πολύ συχνά τιμήθηκα ως Διδάσκαλος Σεβάσμιος
προήδρευσα στους Γιούς του Φωτός,
για το Ιερογλυφικό φώς
που δεν είδε κανείς, εκτός από τον Ελεύθερο Τέκτονα.
Χαραγμένες θα μείνουν στην καρδιά
οι ευτυχισμένες αδελφικές αναμνήσεις όταν θα είμαι μακριά.
Ας μπορούσαν η Ελευθερία, η Αρμονία και η Αγάπη
να σας ενώσουν όλους μέσα στο Υπέρτατο Έργο,
κάτω από τον Παντεπόπτη Οφθαλμό
τον ένδοξο Θείο Αρχιτέκτονα.
Κρατήστε, ω Αδελφοί, ανέγγιχτη την αλάνθαστη
Αρχή της ισότητας,
Υψούμενοι πάνω από τους κανονισμούς,
του νήματος της στάθμης, εργασθείτε μέχρι το τάγμα
να λάμπει πάντοτε στο απόλυτο Φως:
αυτή είναι η προσευχή μου ενώ θα είμαι μακριά σας.
Αντίο σε Σας, που η δίκαιη πρέπουσα αμοιβή επιβάλλει
να ενδυθείτε το πιο υψηλό κόσμημα
Ας ευλογεί ο ουρανός την αξιοπρέπειά σας και το Όνομα
το αγαπητό και δοξασμένο του Τεκτονισμού και της Σκωτίας
και επιτρέψτε μου, τώρα το τελευταίο αδελφικό μου αίτημα
όταν σχηματίζεται κάθε χρόνο την άλυσο
-σας το ζητώ μ’ ένα δάκρυ-
τον Αδελφό ποιητή που είναι μακριά σας, να θυμάστε.
Robert Burns
Πρόκειται για να ποίημα αποχαιρετισμού που γράφηκε το 1786 για τους Αδελφούς της Στοάς «S.Giacomo» που βρίσκεται στο Tarbolton στην Σκωτία.
Ο Robert Burns γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1759 στη Σκωτία και πέθανε στις 21 Ιουνίου του 1796. Έγραψε πολλά ποιήματα για τον τεκτονισμός ενώ τεκτονικές αναφορές υπάρχουν σπαρμένες σε άλλα ποιήματά του. Έγινε δεκτός στον τεκτονισμό στις 4 Ιουλίου 1781 στη Στοά «St. David” στο Tarbolton. Υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς ποιητές του καιρού του αλλά και ένας από τους ποιητές που τα έργα του έχουν αντέξει στο χρόνο. Ο Burns πίστευε στην Αδελφοσύνη των ανθρώπων πριν γίνει τέκτονας. Αγαπούσε όλα τα δημιουργήματα του Θεού ανθρώπους και κτήνη. Ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα του είναι το «Σ’ ένα ποντίκι» το οποίο εμπνεύσθηκε από μια περίπτωση όπου ακολουθώντας ένα αλέτρι παρατήρησε πως χάλασε την φωλιά κάποιων αρουραίων.
