Edgar A. Guest Οι αδελφοί

 

Ο κόσμος χρειάζεται εσένα κι εμένα,
Σε τόπους όπου πρέπει να βρισκόμαστε·
Σήμερα κάπου χρειάζεται εσύ
Να υπερασπιστείς ό,τι θεωρείς αληθινό,
Και με χρειάζεται σήμερα κι εμένα,
Να κρατήσω την πίστη, ό,τι κι αν φέρει η μέρα.

Ο κόσμος σήμερα θέλει άνδρες τίμιους,
Να οδηγήσουν τους νέους στο μονοπάτι,
Άνδρες που στις πράξεις τους θα κάνουν
αυτά που κάθε μέρα ισχυρίζονται
απορρίπτοντας κάθε προσωπικό κέρδος
πάνω στο οποίο η απάτη αφήνει το σημάδι της.

Ο κόσμος χρειάζεται άνδρες που δε θα καυχηθούν,
Άνδρες που θα τιμήσουν τη Σημαία της Ελευθερίας,
Άνδρες που, αν και ο δρόμος είναι σκληρός,
Θα φυλάξουν ενάντια στο κάλεσμα της ντροπής,
Ο κόσμος ζητά ήπιους και αληθινούς ανθρώπους,
Και φωνάζει δυνατά για εσένα κι εμένα.

Ο κόσμος χρειάζεται ανθρώπους με υψηλούς στόχους,
Όχι απλώς με δεξιότητα και φήμη,
Όχι μόνο σοφούς και σοβαρούς ηγέτες,
Ή μελετημένους ή γενναίους στρατιώτες,
Αλλά ανθρώπους των οποίων η ζωή λάμπει όμορφα—
Τέτοιους ανθρώπους όπως μπορούμε να γίνουμε, εσύ κι εγώ.

W. R. Shields Είσαι Άνθρωπος;

Δεν ρωτώ, φίλε μου, αν εσύ
Γεννήθηκες Εβραίος ή Χριστιανός,
Βουδιστής ή Μουσουλμάνος:
Μονάχα ρωτώ, είσαι άνθρωπος;

Δε με νοιάζει, φίλε μου, αν είσαι
Μαύρος όσο πιο μαύρος γίνεται,
Ή κόκκινος, ή καστανός, ή σταρένιος:
Μονάχα ρωτώ, είσαι άνθρωπος;

Δε με νοιάζει, αδελφέ, από πού ήρθες,
Ούτε ζητώ να μάθω το όνομά σου,
Τη φυλή, τη θρησκεία, το δόγμα ή τη γενιά σου:
Θέλω να ξέρω αν είσαι άνθρωπος.

Δε με νοιάζει αν είσαι ταπεινός στην όψη,
Ή όμορφος σαν άγγελος φωτεινός,
Αν, μέσα στη μικρή σου διαδρομή,
Απέδειξες πως είσαι άνθρωπος.

Νομίζω πως οι περισσότεροι άντρες σκέφτονται έτσι:
Μισούν τον δειλό, σιχαίνονται τον προδότη·
Από πάντα, από την αρχή του χρόνου,
Τους άρεσε εκείνος που είναι, πάνω από όλα, άνθρωπος.

 

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Η Νύχτα του Συμποσίου 

«Μια στο τόσο,» είπε ο βασιλιάς Σολομώντας,
Καθώς έβλεπε τους λιθοξόους να λαξεύουν την πέτρα,
«Θα μοιραστούμε το σκόρδο, το κρασί και το ψωμί μας
Και θα γιορτάσουμε μαζί κάτω από τον Θρόνο μου,
Και οι Αδελφοί θα έρθουν σε αυτό το δείπνο
Ως συνάδελφοι τεχνίτες – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

«Στείλτε γρήγορο πλοίο στον Χιράμ της Τύρου,
Που κόβει και επιπλέει τα όμορφα δέντρα μας,
Πείτε ότι οι Αδελφοί κι εγώ επιθυμούμε
Να μιλήσουμε με τους Αδελφούς που οργώνουν τις θάλασσες.
Και θα χαρούμε να τους δεχτούμε στο δείπνο
Ως συνάδελφοι τεχνίτες – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

«Μεταφέρετε αυτό το μήνυμα στον Χιράμ Αμπίφ,
Άριστο Δάσκαλο του σιδηρουργείου και του ορυχείου,
Εγώ και οι Αδελφοί θα το θεωρούσαμε τιμή
Αν αυτός και οι Αδελφοί του έρθουν να δειπνήσουν
(Με ρούχα από τη Βόσρρα ή επίσημη ενδυμασία)
Ως συνάδελφοι τεχνίτες – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

«Ο Θεός έδωσε τη θέση τους στον ύσσωπο και τον κέδρο,
Όπως και στον βάτο, τη συκιά και την αγκαθιά.
Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μαυρίζεις το πρόσωπο ενός ανθρώπου
Επειδή δεν είναι κάτι που δεν γεννήθηκε να είναι.
Και όσον αφορά τον Ναό, το δηλώνω και το πιστεύω:
Είμαστε συνάδελφοι τεχνίτες – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Έτσι διατάχθηκε και έτσι έγινε,
Και οι ξυλοκόποι και οι χαράκτες της πέτρας,
Με τα πληρώματα των πλοίων της Σιδώνας
Και τους ναυάρχους της Βασιλικής Κιβωτού,
Ήρθαν, κάθισαν και γιόρτασαν στο δείπνο,
Ως συνάδελφοι τεχνίτες – τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Τα λατομεία καίνε πιο πολύ από το καμίνι του Χιράμ,
Κανείς δεν είναι ασφαλής από το μαστίγιο του επιτηρητή,
Στα φαράγγια του Λιβάνου κυρίως χιονίζει,
Και στις ακτές της Ιόππης πάντα φυσάει δυνατά.
Αλλά μια στο τόσο, ο αγγελιαφόρος φέρνει
Το διάταγμα του Σολομώντα: «Ξεχάστε αυτά τα πράγματα!
Αδελφοί των ζητιάνων και σύντροφοι των βασιλιάδων,
Συνοδοιπόροι των πριγκίπων – ξεχάστε αυτά τα πράγματα!
Συνάδελφοι τεχνίτες, ξεχάστε τα όλα!»

 

 

Ρόμπερτ Μπερνς

Αντίο, ένα θερμό, εγκάρδιο αντίο 

Αντίο, ένα θερμό, εγκάρδιο αντίο,
Αγαπητοί αδελφοί του μυστικού δεσμού!
Εσείς, οι προνομιούχοι, οι φωτισμένοι λίγοι,
Σύντροφοι της κοινωνικής μου χαράς!
Αν και πρέπει να φύγω για ξένες χώρες,
Ακολουθώντας της τύχης το γλιστερό μονοπάτι,
Με καρδιά που λιώνει και μάτια πλημμυρισμένα,
Θα σας θυμάμαι πάντα, κι ας είμαι μακριά.

Συχνά έχω βρεθεί στην παρέα σας,
Και έχουμε περάσει νύχτες γιορτής και χαράς·
Συχνά, με την ύψιστη τιμή,
Έχω προεδρεύσει στους υιούς του φωτός·
Και με εκείνο το λαμπρό Ιερογλυφικό,
Που μόνο οι Τέκτονες έχουν δει,
Η δυνατή μνήμη στην καρδιά μου θα χαράξει
Εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, κι ας είμαι μακριά.

Είθε η ελευθερία, η αρμονία και η αγάπη
Να σας ενώνουν στον μεγάλο σκοπό,
Κάτω από τον Παντεπόπτη οφθαλμό
Του ένδοξου Θεϊκού Αρχιτέκτονα·
Ώστε να διατηρείτε την αλάνθαστη γραμμή,
Καθοδηγούμενοι πάντα από το μολύβι της αλήθειας,
Ωσότου η φωτεινή τάξη να λάμψει πλήρως,
Θα είναι η προσευχή μου, όσο βρίσκομαι μακριά.

Και σε εσάς, αποχαιρετισμό απευθύνω,
Σε εσάς που δίκαια αξίζετε το ύψιστο παράσημο·
Ο Ουρανός να ευλογεί το τιμημένο, ευγενές σας όνομα,
Που τόσο αγαπούν η Τεκτονική και η Σκωτία!
Μια τελευταία χάρη, επιτρέψτε μου εδώ:
Όταν συγκεντρώνεστε κάθε χρόνο,
Ένα ποτήρι – το ζητώ με δάκρυ –
Στον ποιητή, που είναι μακριά.

 

 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΚΤΟΝΩΝ

di Wolfgang Goethe *

Των τεκτόνων ο δρόμος είναι ίδιος 

με τη ζωή και τους κόπους της

με τις πράξεις των ανθρώπων μοιάζει,

εκεί, έξω, στον κόσμο.

Στη ματιά μας  το μέλλον φαίνεται

σκαλί -σκαλί , πόνοι και χαρές

κι εμείς, χωρίς ντροπή, προχωράμε πάντα εμπρός

στο δρόμο που κάθε μέρα φτιάχνουμε.

Ο δρόμος είναι μακρύς, το καθήκον βαρύ

σαν ένα πέπλο σκεπάζει τα κεφάλια μας

αλλά το βήμα μας ήσυχο

μας πηγαίνει τη μια πάνω από τα αστερία

την άλλη πιο βαθιά μέσα στους τάφους

Εσείς του κόσμου σοφοί,

χαμένοι μέσα στην σκέψη και στην πράξη λέτε:

μέσα στην καρδιά ακόμα και των πιο καλών

η αμφιβολία εναλλάσσεται με την σιγουριά.

Εμείς στο δρόμο νοιώθουμε

την φωνή από το Πνεύμα,

των μεγάλων Δασκάλων της σκέψης

και κάθε μέρα εξασκούμε το καλό στην πράξη.

Εδώ μέσα στην ατελείωτη ηρεμία

υψώνονται οι στήλες

που πρέπει αφειδώλευτα τους Εργάτες να βραβεύσουν.

Εμείς, οι τέκτονες, σας προσκαλούμε

στην Ελπίδα.

Ποιήμα για την αγάπη

Μέσα από σένα, ω Αγάπη,
βλέπω το επίπεδο της υψηλής αλήθειας.
Εσύ ανοίγει κι απ’ την θεά
γεννιέται και ζει, τρέφεται και βασιλεύει αέναα.
Πόση γη, πόσο ουρανό και  κόλαση περιέχει, αντέχει.

Αληθινές εικόνες απόντων πραγμάτων δείχνει.
Ξαναμαζεύει δύναμη που προχωράει με χτυπήματα κι αποκαλύπτει ό,τι κρυφό καθώς και την καρδιά μας ξεσκεπάζει.

Άκουσε λοιπόν, φτηνό πλήθος,
την αλήθεια που λέω και ξαναλέω.
Τέντωσε τ' αυτιά σου σε λόγια που δεν εξαπατούν.
Άνοιξε, αν έτσι μπορείς, τα τρελά αλλήθωρα σου μάτια.
Την λες παιδί, τόσο αδύνατο και τόσο  μικρό είναι το μυαλό σου.
Επειδή εσύ αλλάζεις τόσο γρήγορα, νομίζεις ότι αυτή φεύγει.
Κι αφού δεν βλέπεις τίποτα,
η ανάγκη σε κάνει να την πεις τυφλή.

Τζορντάνο Μπρούνο

Το πρώτο σονέτο: Degli eroici furori

 

ΝΕΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

 

 

Μακρύ το ταξίδι που διάλεξε
με προορισμό τη Γνώση
κι ο δρόμος κακοτράχηλος.
Τους παράδρομους απέφευγε
κι ας ήταν σκιεροί με μαλακό το χώμα.
Σ' αυτούς κρύβονταν ηδονές
που θα παραπλανούσαν. 

 
Στεκόταν μόνο λίγο σαν εύρισκε νερό καθάριο
και προχωρούσε ...
Οι πέτρες, τα βράχια κι οι ανηφοριές
τραβούσαν την ψυχή του.
Τις σπηλιές δεν τις φοβόταν
ήξερε, πως μες στην σκοτεινιά
φως αληθινό θα συναντούσε 

 
Και προχωρούσε ... προχωρούσε.

 

Μαίρη Ζωγράφου