Ρόμπερτ Μπερνς
Αντίο, ένα θερμό, εγκάρδιο αντίο
Αντίο, ένα θερμό, εγκάρδιο αντίο,
Αγαπητοί αδελφοί του μυστικού δεσμού!
Εσείς, οι προνομιούχοι, οι φωτισμένοι λίγοι,
Σύντροφοι της κοινωνικής μου χαράς!
Αν και πρέπει να φύγω για ξένες χώρες,
Ακολουθώντας της τύχης το γλιστερό μονοπάτι,
Με καρδιά που λιώνει και μάτια πλημμυρισμένα,
Θα σας θυμάμαι πάντα, κι ας είμαι μακριά.
Συχνά έχω βρεθεί στην παρέα σας,
Και έχουμε περάσει νύχτες γιορτής και χαράς·
Συχνά, με την ύψιστη τιμή,
Έχω προεδρεύσει στους υιούς του φωτός·
Και με εκείνο το λαμπρό Ιερογλυφικό,
Που μόνο οι Τέκτονες έχουν δει,
Η δυνατή μνήμη στην καρδιά μου θα χαράξει
Εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές, κι ας είμαι μακριά.
Είθε η ελευθερία, η αρμονία και η αγάπη
Να σας ενώνουν στον μεγάλο σκοπό,
Κάτω από τον Παντεπόπτη οφθαλμό
Του ένδοξου Θεϊκού Αρχιτέκτονα·
Ώστε να διατηρείτε την αλάνθαστη γραμμή,
Καθοδηγούμενοι πάντα από το μολύβι της αλήθειας,
Ωσότου η φωτεινή τάξη να λάμψει πλήρως,
Θα είναι η προσευχή μου, όσο βρίσκομαι μακριά.
Και σε εσάς, αποχαιρετισμό απευθύνω,
Σε εσάς που δίκαια αξίζετε το ύψιστο παράσημο·
Ο Ουρανός να ευλογεί το τιμημένο, ευγενές σας όνομα,
Που τόσο αγαπούν η Τεκτονική και η Σκωτία!
Μια τελευταία χάρη, επιτρέψτε μου εδώ:
Όταν συγκεντρώνεστε κάθε χρόνο,
Ένα ποτήρι – το ζητώ με δάκρυ –
Στον ποιητή, που είναι μακριά.
